Het Nieuwsblad, 24 augustus 2018

Krant van West-Vlaanderen, 15 juni 2018

Krant van West-Vlaanderen, juni 2018

Over een 'leesfeestje' ...

In het tweede jaar tso (13 jaar) vroeg een leerling doodernstig of hij voor het boekverslag Geronimo Stilton mocht lezen. Nu vind ik van mezelf dat ik vrij tolerant ben als leerlingen met een eigen voorstel komen, maar ik heb dit dan toch maar niet toegestaan. Ook enkele boeken ‘voor volwassenen’ (die ze thuis uit de boekenkast hadden gevist), bleken (volgens mij althans) geen goed idee om ooit tot leesplezier te komen. Nooit was er een groter aanbod aan jongerenliteratuur en toch daalt het aantal jongeren dat spontaan aan het lezen slaat, als nooit voorheen. “Elk trimester lezen jullie een boek …” Het gemor dat onmiddellijk opstijgt, doet telkens opnieuw de wenkbrauwen fronsen. Twee lessen besteed ik doorgaans aan de manier waarop leerlingen het best een boek kiezen: genre (vergelijken met films), boekenzoeker.org, online catalogus van de bib met tal van verfijningsopdrachten (onderwerp, leeftijd …), achterflapteksten lezen, een eerste bladzijde lezen enz. Gaat het (ook hier) om keuzestress? Is er een te groot aanbod (bib, boekhandel ...) wanneer er geen kant en klare leeslijstjes worden aangereikt? Gaat het om een zekere gemakzucht (ik doe mijn best om het woord ‘luiheid’ niet te gebruiken)? Een kleine inspanning bij de keuze van een boek, vergroot de kans op leesplezier. (Bijna) iedereen zit telkens opnieuw met ernstige, grote ogen mijn tips te overwegen, tot ze die in de praktijk moeten toepassen. Dit schooljaar trok een filmpje op de website van ‘Klasse’ mijn aandacht. Toegegeven: de laatste tijd ben ik behoorlijk kritisch tegenover onderwijsvernieuwingen. In eerste instantie vond ik het maar niets. Het ging over een ‘leesfeestje’ in het … vijfde (!) secundair. Het initiatief was zo laagdrempelig als maar kon: één lesuur lezen. Toch besloot ik dit even bij mijn tweedes en derdes toe te passen. Toen ik de opzet uitlegde en het filmpje toonde (klik hier), begon iedereen bij het woord ‘leesfeestje’ spontaan te gniffelen. Blijkbaar zijn ook mijn leerlingen niet zo’n voorstander van verkleutering. Prompt veranderde het woord in ‘leesmoment’ en was iedereen voor het idee gewonnen: één uur geen les krijgen klonk voor iedereen aantrekkelijk 😎 . . Met drie opbergboxen vol eigen boeken, trok ik naar het lokaal. Tegen alle verwachtingen in, had elke leerling echter een eigen boek meegebracht. Ik had ook vermoed dat het leesmoment zo’n halfuurtje zou lukken, maar iedereen bleef een volledig uur in het boek verdiept. Uiteraard las ik zelf ook ;-) . Na het spontane experiment in het 1e trimester, spendeer ik bij het begin van dit 2e trimester ook één volledig lesuur aan lezen. Leerlingen krijgen twee weken tijd om een goed boek te kiezen, en tijdens het leesmoment ‘worstelen’ ze zich door de eerste hoofdstukken. Zodra die kaap genomen is, gaat het lezen, naar verluidt, veel vlotter. En jongens van wie ik het niet had verwacht, kwamen me vertellen dat "hun boek beter meeviel dan gedacht!" Sindsdien surf ik weer eens meer op onderwijssites. Er zit blijkbaar ook hier en daar wat koren tussen het kaf.

Blijven drijven

Ineens zat ik alweer verwoed te tikken en aan politiek te doen, terwijl mijn (goede) voornemen om me niet langer voor een of andere kar te laten spannen nog niet eens was afgekoeld. Mijn vingertoppen gleden verontwaardigd over de toetsen en spuwden geestdriftig mijn wrevel over wat me blijkbaar nog altijd in vuur en vlam kan zetten. Mooi, dacht ik desondanks, want de lokroep naar defaitisme heb ik ook al – zij het nog altijd vanuit de verte – opgevangen. Een beetje was in de oren, zoals die Griekse held de bemanning van zijn vaartuig opdroeg, doet echter wonderen. Ik vond die trouwens altijd al wat egoïstisch. Als enige mocht hij de roes van de sirenenzang tot in het diepste vezeltje van zijn lijf opnemen, terwijl zijn roeiers – het plebs – die schoonheid niet gegund was. Gelukkig uiteraard, want anders had niemand het overleefd en eindigde het verhaal over de man op de zeebodem, ergens voor de kust van Napels.

Geraakt worden, verontwaardigd zijn, een mening vormen … het is nog altijd beter dan wat een struisvogel zou doen (wat naar verluidt ook al niet klopt). Geen Facebook meer, geen krant bij het ontbijt, geen journaals en al helemaal geen breaking news. Het lijkt utopisch. Maar ook dat gaat vervelen. En veel sneller dan gedacht. Dus laat ik mezelf maar drijven, met af en toe wat zwembewegingen om toch enigszins vooruit te blijven gaan.

Etalage Standaard Boekhandel Wevelgem

Krant van West-Vlaanderen, Menen 20/05/2016